Ο ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΛΟΥΛΟΥΔΙΟΥ

  Ο Φερινάντο Κορτεζ με τρεις καραβέλες γεμάτες κονκισταντόρες τυχοδιώκτες χρυσοθήρες, με τα λάβαρα του ΠΑΠΑ για ευλογία, είχε προσαράξει στην χώρα των Αζτέκων του Μοντεζούμα (βουνό με ζουμί μεθερμηνευόμενο χιουμοριστικά). Φορούσαν τενεκεδένιες πανοπλίες και ήταν έμπλειστοι συφιλιδικών και άλλων κορωνοϊών ως μυστικό όπλο (στους οποίους οι ίδιοι είχαν ανοσία). Κατέλυσαν την Αυτοκρατορία των Αζτέκων, που δεν είχαν ανοσία, ο συνειρμός με το σήμερα είναι τυχαίος.

  Σκοπός τους ήταν να αρπάξουν το χρυσό από αυτούς που δεν τον χρειάζονταν, επειδή οι αζτέκοι κατείχαν άφθονο, σαν αυτοφυές φυτό στη χώρα τους. Οι αξίες των πραγμάτων υπολογίζονται με βάση την χρησιμότητα και την χρηστικότητα που έχουν, για την ικανοποίηση βασικών και επίκτητων αναγκών του ανθρώπου.

  Ο χρυσός είναι μία σύμβαση στο ρου της ιστορίας, για την ανταλλακτική του αξία με αγαθά. Αν σε μια φανταστική χώρα ο χρυσός έρρεε αέναα από ακίνδυνο Ηφαίστειο, σαν αρδευτικό ρυάκι, οι αυτόχθονες δεν θα θεωρούσαν τον εαυτό τους πλούσιο, αφού η αξία του είναι μία σύμβαση, η ανταλλακτική αξία του οποίου, πηγάζει από την σπανιότητα και την αφθαρσία του μετάλλου.

  Τα χρυσά νομίσματα και τα κοσμήματα έχουν αξία αν υπάρχει η δυνατότητα ανταλλαγή τους με προϊόντα και πάσης φύσεως αγαθά, για τις βασικές ανάγκες λαών και ανθρώπων. Όπως τρόφιμα, φάρμακα, υγεία, ψυχαγωγία, κ.λ.π.

  Ο χρυσός από μόνος του δεν τρώγεται και ούτε συντηρεί της ζωή, όπως το νερό. Αν οι πέτρες ήταν πιο σπάνιες από το χρυσό, τότε αυτές θα είχαν μεγαλύτερη αξία καθώς έχουν την χρηστικότητα του κτισίματος. Να θυμηθούμε ότι στην κατοχή μεγάλες προίκες και κοσμήματα ανταλλάσσονταν για ένα σακί αλεύρι.

  Η χρησιμότητα και η χρηστικότητα είναι ανάλογη με την ΠΕΙΝΑ και το ΠΑΘΟΣ, όπως είχε πει ο Καζατζάκης στο σαλόνι του ΚΑΒΑΦΗ. Σε καιρό ειρήνης το πάθος καθορίζει τις αξιακές προτεραιότητες των ανθρώπων, ενώ σε καιρό πολέμου η ΠΕΙΝΑ.

  Ο Ηρώδης όπως γράφει η ιστορία έδωσε το μισό του βασίλειο για το πάθος του προς την στρηπτιτζού Σαλώμη με τα επτά πέπλα. Αυτή όμως προτίμησε, αντί του βασιλείου, την αποκοπεί της κεφαλής του Βαπτιστή Ιωάννη.  

  Αυτά πάλι είναι μία άλλη παράμετρος του ΠΑΘΟΣ και της ακόρεστης πείνας για ΣΕΞ και ΕΞΟΥΣΙΑ. Το μεγαλύτερο όμως πάθος είναι της αλαζονείας που προκύπτει από την κατοχή του ευγενούς μετάλλου. Όσο πιο πολύ χρυσό κατέχει κάποιος, τόσο περισσότερο αλαζονεία μπορεί να αγοράσει, από το επίπλαστο χρηματιστήριο αξιών της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Μίας εφήμερης και ανυποψίαστης περί της επέκεινα ζωής. Νομίζουμε ότι κατέχουμε την ζωή του χρυσού λουλουδιού, αλλά εντελώς μα εντελώς απροειδοποίητα μας κατέχει το αντίθετο της κορνάροντας ενίοτε ΠΑΝΔΗΜΙΚΑ.

Ο θάνατος είναι γεραγωγός ζώντων και χειραγωγός Αρχόντων. Όσοι αχθοφόροι χρυσού εννοήτωσαν.

Και αν είσαι κάτοχος όλου του χρυσού της γής δεν μπορείς να αποφύγεις τα γηρατειά, τον θάνατο και τον τριγμό των οδόντων, ακόμη και ας είσαι κρυμμένος σε ίνα ολόχρυση αντιCovid καγκελαρία.

Ακόμη κι αν είσαι διασωληνωμένος ΡΟΚΦΕΛΕΡΙΚΑ για εκατόν είκοσι χρόνια.

Ακόμη κι αν ο κλώνος σου παράγεται στο προφητικό φίλμ «ΤΟ ΝΗΣΙ» με την Γιόχανσον του οικονομολόγου.

Ο θάνατος δεν είναι τιμωρία δεν τεμαχίζεται, δεν μοιράζεται, δεν μεταβιβάζεται, δεν κληρονομείται και προπαντός δεν εξαγοράζεται, ούτε εξαπατάται.